Ein skule med appell?

Noko interessant går nett no føre seg i skulepolitikken. Lenge var det stilt. Politikken handla om eit nærast unisont krav om høgare faglege elevprestasjonar og verkemidla var målingar av fagleg nivå og fleire undervisningstimar i sentrale fag. Så kom PISA-resultata frå 2022.¹ Dei var dei lågaste i norsk, matematikk og naturfag sidan den første PISA-undersøkinga i 2000. At dette PISA-sjokket vart det største nokon sinne, kjem av at talet på undervisningstimar har auka med meir enn eit og eit halvt skuleår sidan den første PISA-målinga.

Den obligatoriske skulen auka i lengd frå ni til ti år i 1997. Resten av auken er mest på dei lågaste trinna, og særleg i lesing/norsk og matematikk.² Med større timetal i skulen, har resultata aldri vore svakare. Andre målingar stadfester tilstanden. 

Det nærast utenkjelege hadde skjedd: Auka undervisningsomfang gir ikkje meir læring. Det set tiltaka som skulle betre dei faglege resultata i eit underleg lys.